Για την ονομασία και την δομή του κράτους των Σκοπίων (του Κύριλλου Παπακυρίλλου)

Τα Βαλκανικά Κράτη δημιουργήθηκαν με βάση τέσσερις παραμέτρους :

1. Την γνήσια Εθνογέννηση, περιπτώσεις Ελλάδας – Σερβίας – Ρουμανίας.

2. Την Εθνογέννηση με την βοήθεια μεγάλων κρατικών οντοτήτων, περιπτώσεις Βουλγαρίας – Αλβανίας – Κροατίας – Σλοβενίας.

3. Την αφαίρεση Εθνικού χώρου από την Ελλάδα και την Σερβία, συγκεκριμένα από την πρώτη έμειναν εκτός των Κρατικών της ορίων γνήσια Ιστορικά της κομμάτια, η Βόρεια Ήπειρος, η νήσος Σάσων, η Βόρεια Μακεδονία, η Παιονία, το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης, τα Πριγκιποννήσια, η Μικρά Ασία, η Ίμβρος και η Τένεδος, ενώ η ΚΥΠΡΟΣ ανεξάρτητη κρατική οντότητα κατέχεται κατά το 1/3 από τους Τούρκους. Από την δεύτερη αφαιρέθηκαν το Κοσυφοπέδιο, η Κράινα, η Σλαβονία και η Μπάνια Λούκα.

4. Δημιουργήθηκαν Πολυεθνικά Κρατικά μορφώματα για την εξυπηρέτηση των Ιμπεριαλιστικών μεγάλων δυνάμεων, περιπτώσεις Βοσνίας – Σκοπίων – Τουρκίας.

Στην τέταρτη περίπτωση στην προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα κράτος με μόνο ένα Έθνος : α). Πλαστογραφήθηκε η Ιστορία για να παρουσιαστούν ανύπαρκτα Έθνη. β) Στην περίπτωση της Τουρκίας έγιναν και γίνονται Γενοκτονίες μεγάλων Ιστορικών Εθνικών κοινοτήτων : Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, Αρμένιοι, Κούρδοι, Ασσύριοι κ.λ.π.

Η πλαστογράφηση της Ιστορίας στην περίπτωση του κράτους των Σκοπίων είναι καταφανής. Μακεδονία και Μακεδόνες είναι Εθνοφυλετικοί Ελληνικοί όροι και είναι απαράδεκτο να τους ιδιοποιούνται όσοι δηλώνουν ότι δεν είναι Έλληνες. Μακεδονία σημαίνει η χώρα του Ελληνικού φύλου των Μακεδόνων, η οποία ονομαζόταν και ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ. Στην αρχαιότητα δεν είχε σταθερή γεωγραφική έκταση. Το 550 π.Χ. περιελάμβανε τους σημερινούς Νομούς : Ημαθίας, Πιερίας και Πέλλης. Επί της Βασιλείας του Αλέξανδρου Α΄ 498 π.Χ. – 454 π.Χ. όλη την Δυτική Μακεδονία, τις περιοχές Μοναστηρίου (Βόρεια Λυγκηστίς), Πελαγονίας, Δευριόπου καθώς και την Κεντρική Μακεδονία πλην της Χαλκιδικής. Τα οριστικά της όρια τα έλαβε επί Φιλίππου Β’ 359 π.Χ. – 336 π.Χ.

Τότε Μακεδονία ήταν η περιοχή από τα Χάσια, τα Καμβούνια, τον Όλυμπο και το Αιγαίο στα νότια, την Πίνδο και τις λίμνες Πρέσπες και Αχρίδα Δυτικά, τον Νέστο Ανατολικά και Βόρεια την νοητή γραμμή που ενώνει τις πηγές του Αξιού με τα Βελεσσά και συνεχίζει έως τις πηγές του Νέστου.

Οι σύνθετες ονομασίες που περιέχουν τον όρο Μακεδονία και οι επιθετικοί του προσδιορισμοί όχι μόνο δεν επιλύουν το πρόβλημα αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις όπως Σλαβομακεδονία το επιδεινώνουν γιατί δημιουργούν πρόσθετα ζητήματα αναγνώρισης Σλαβομακεδονικής μειονότητας και γλώσσας στην Ελλάδα. Συνεπώς καμία αναγνώριση του Κράτους των Σκοπίων με όνομα που να περιέχει τον όρο Μακεδονία, παραγωγό του καθώς και επιθετικό προσδιορισμό αυτού. Η μόνη λύση είναι μία ονομασία που να εκφράζει την Πολυεθνικότητα και την γεωγραφική θέση αυτού του Κράτους. Σε αυτό συμβιώνουν Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Αλβανοί και άλλοι, ενώ καμία Εθνότητα δεν υπερβαίνει το 50% του συνολικού πληθυσμού. Κατά συνέπεια η μόνη διέξοδος επιβίωσης αυτού του Κράτους είναι η μετατροπή της Πολιτειακής του δομής σε Συνομοσπονδία Εθνικών Καντονίων :

• Ενός Ελληνικού στις περιοχές, Ρέσνας, Αχρίδας, Κρουσόβου, του ποταμού Εριγώνα (Πελαγονία, Δευρίοπος, Μορίχοβο), Περλεπέ, Στόβων, Βελεσσών, του ποταμού Στρώμνιτσα, (έως τα Ελληνοσκοπιανά σύνορα), Γευγελής και από εκεί έως και την περιοχή Μοναστηρίου.

• Ενός Αλβανικού, δυτικά του Αξιού από τα όρια του Ελληνικού έως και την περιοχή Τετόβου.

• Ενός Σερβικού, βόρεια της πόλης των Σκοπίων.

• Ενός Βουλγαρικού που θα περιλαμβάνει το υπόλοιπο κράτος.

Η ονομασία του θα πρέπει να είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ που προσδιορίζει τη γεωγραφική θέση του Κράτους και αντιπροσωπεύει όλες τις Εθνότητες που το αποτελούν γιατί όλοι Βαλκάνιοι είναι. Η λύση αυτή θα φέρει πιο κοντά τους Βαλκανικούς Λαούς σύμφωνα με το ΟΡΑΜΑ του Ρήγα Φεραίου και θα βοηθήσει στην επίλυση όλων των εκκρεμών Εθνικών διαφορών με γνώμονα την Ιστορία και την αλήθεια αποκαθιστώντας έτσι τα Βαλκανικά ΕΘΝΗ – ΚΡΑΤΗ στους ιστορικούς τους χώρους, αφήνοντας στο περιθώριο τις Ιμπεριαλιστικές σειρήνες του διχασμού και της καταστροφής.

Κύριλλος Παπακυρίλλου