Αντίο φίλε
Κάποιες μέρες ξημερώνουν σκοτεινές και δυσοίωνες. Μια από αυτές και η σημερινή, όταν έπεσε σαν βόμβα στον καλλιτεχνικό μας μικρόκοσμο η είδηση του θανάτου του σκηνοθέτη, αλλά προ πάντων φίλου, Γιάννη Καραχισαρίδη.
Ό,τι και να πω για τον Γιάννη θα είναι λίγο. Ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον αέρα της αλλαγής στα θεατρικά πράγματα της πόλης μας, είτε με την πολύχρονη δραστηριότητά του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης είτε ως σκηνοθέτης ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων, αντιμετωπίζοντας πάντα τους ερασιτέχνες συνεργάτες του σαν επαγγελματίες, «αναγκάζοντάς» τους να λειτουργούν ως τέτοιοι. Το αποτέλεσμα δικαίωνε τις προσπάθειές του και τις προσδοκίες όλων. Πρωτοπόρος και καινοτόμος, έβγαλε το θέατρο σαν έννοια και δράση από τα στεγανά της σκηνής και έφερε το κοινό κοντά στο θέατρο, πηγαίνοντας το θέατρο κοντά στο κοινό. Το όραμα του Γιάννη Καραχισαρίδη για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ συνέχισε να επηρεάζει την πορεία του θεάτρου μας ακόμα και μετά το πέρας της θητείας του ως καλλιτεχνικός διευθυντής.
Σε αυτόν οφείλω εν πολλοίς την επαγγελματική μου ενασχόληση με το θέατρο. Ήταν ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε σαν ηθοποιό πρώτα σε ρόλους που σημάδεψαν την καριέρα μου και με ώθησε να γίνω μέλος του Σ.Ε.Η., ώστε να ανοιχτούν δρόμοι για δουλειές και συνεργασίες με καταξιωμένα άτομα του χώρου. Στα βήματά του πορεύομαι.
Το κενό που αφήνει η απώλεια της φυσικής παρουσίας ενός μεγάλου ανθρώπου είναι πάντα δυσαναπλήρωτο. Το έργο του μένει και συνεχίσει να μας εμπνέει.
Καλό ταξίδι, φίλε μου!
Γιώτης Βασιλειάδης
