«Πρέπει να πάω στη Φλώρινα, έχω να κάνω μια δουλειά εκεί». Ο πατέρας πέταξε τα λόγια σαν σακιά. Μου είχε κάνει μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Έφτιαξε καφέ και έβαλε μπρος το αυτοκίνητο για την παλιά εθνική οδό, που κόβει στα δύο τα μυστικά του κάμπου των Γιαννιτσών. Μικρός, όσο κι αν έψαχνα τη Λίμνη των Γιαννιτσών από το παράθυρο του πίσω καθίσματος, βεβαιωνόμουν πως ήταν «κλεισμένη, πυκνοφυτεμένη, απρόσιτη, σχεδόν απόρθητη», όπως έγραφε η Πηνελόπη Δέλτα «Στα μυστικά του βάλτου». Η σύνδεση ενός καλωδίου στο ασύρματο modem θα έδειχνε πως η Λίμνη ήταν ένα μακρινό παραμύθι που αποξηράνθηκε. Ολυμπιακό τάιμ άουτ: Στο πατινάζ ταχύτητας μικρής πίστας δεν νικάει ο πιο γρήγορος παγοδρόμος, αλλά ο πιο έξυπνος που τον συνοδεύει μια σταλιά τύχης. Στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, ο Αμερικανός Απόλο Όνο είχε τα πάντα με το μέρος του, εκτός από την τύχη. Στην τελευταία στροφή κουτρουβαλιάζεται με άλλους δύο παγοδρόμους και βλέπει τον Αυστραλό Στίβεν Μπράντμπερι, που είχε αφήσει τελευταίο, να του κλέβει το χρυσό. Ίδιο συναίσθημα με το να στέκεσαι για ώρα στην ουρά ενός ταμείου, να ανοίγει το διπλανό και να βλέπεις τον τελευταίο να εξυπηρετείται αμέσως. Το 2006 στο Τορίνο, ο Όνο κέρδισε το χρυσό και ο Μπράντμπερι έπαιξε σε διαφήμιση με το παραπάνω σενάριο. Μετά την Έδεσσα, το ράδιο έπιανε μόνο τα παράσιτα. Παλιά, θα ακούγονταν οι κασέτες με τα τραγούδια του Γιώργου Αλκαίου, αλλά τώρα, ένα CD με τα Χάλκινα της Γουμένισσας. Ο δρόμος στενεύει και οι στροφές πυκνώνουν, μέχρι να φανούν οι κερασιές έξω από το χωριό Άγρας και η λίμνη Βεγορίτιδα. Ένα τηλεφώνημα, όμως, ακυρώνει τη δουλειά στη Φλώρινα και είναι έτοιμος να γυρίσει το τιμόνι για Θεσσαλονίκη. «Και γιατί δεν πάμε από την Κοζάνη, να μην κάνουμε και την ίδια διαδρομή;» του προτείνω. Περιέργως, δέχεται. Ολυμπιακό τάιμ άουτ: Βλέποντας το παγκόσμιο ρεκόρ της Γαβριέλλας Παπαδάκη και του Γκιγιόμ Σιζερόν στο καλλιτεχνικό πατινάζ και την υπερπροσπάθεια των πέντε Ελλήνων αθλητών στο σκι αντοχής, στο σλάλομ και στο σπριντ στην επισκόπηση της ημέρας, συνειδητοποιώ ότι τελικά το κέρλινγκ μού ταιριάζει γάντι. Κακεντρεχείς όσοι το θεωρούν απολύτως βαρετό. Φιλώτας, Πτολεμαΐδα, Κοζάνη. Οι υψικάμινοι ξεφυσούν καπνό στην Εορδαία. Τα λιγνιτοχώρια έχουν σβηστεί από τη γη. Αν δεν ήταν η πανδημία, οι ομάδες των συνοικιών της Κοζάνης θα είχαν ήδη προετοιμάσει τους Φανούς, τις μικρές φωτιές που καίνε από την Τσικνοπέμπτη ακοίμητες πάνω σε βωμούς και γύρω τους ο κόσμος χορεύει παραδοσιακούς χορούς και πίνει κοκκινέλι. Το ρολόι στην πλατεία Νίκης δείχνει πως δεν έχει έρθει η ώρα να ανάψουν. Αντ’ αυτού, σταματάμε για έναν καφέ στο πράσινο βαγόνι του ΟΣΕ της Κοζάνης και ύστερα, στα λόγια των Koza Mostra, παίρνουμε την Εγνατία προτού μας βρει η τρικυμία.
https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/561731005/apo-poli-se-poli-sta-mystika-toy-kampoy-tis-kozanis/
