Κι αυτός κι εκείνος (Γράφει η Τάσα Σιόμου)

8 Μαρτίου, 2022.

Αφιέρωμα σε μια κοζανίτισσα, εξόριστη στο Τρίκερι, ετοίμαζα για την ημέρα της γυναίκας, αλλά θα γίνει άλλη ώρα.

‘Η σχεδίαζα κατάθεση άλλης γνώμης για την έμφυλη βία κατά των γυναικών, εκφρασμένη με τον ξενόφερτο όρο me too: Πως θα ήταν πιο εύστοχο ένα κίνημα στοχοποίησης των δραστών, ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ, ο δολοφόνος, βιαστής, ασελγής, ασεβής, χυδαίος…

Όμως, με συμπαρέσυρε η ολική βία του πολέμου στην Ουκρανία, αφού, παρότι η πολύχρονη εικονική βία ως οικεία στα social media θόλωσε το μάτι μου και ζάλισε το νου, σκίρτησα στην πραγματικότητα, στην αλήθεια, ρίγησα ιδιαίτερα στις δοκιμαζόμενες ομόφυλές μου στις εμπόλεμες περιοχές.

Παρότι ηχεί ένα μακάβριο, ρυθμικό μουσικό σήμα στην κάλυψη των πολεμικών γεγονότων, από τη συνήθεια, φαίνεται, να ντύνουν μουσικά εντόνως τις αναπαραστάσεις, τις τεχνητές σκηνές για να γίνονται πιστευτές, ή για να ξεχάσουμε τη δική μας βία, την ενεργειακή, της περιστολής των ατομικών δικαιωμάτων, της αποχύμωσης εν τέλει της δημοκρατίας, δεν παραπλανήθηκα, αφού ο δικός σας πόλεμος είναι ο χειρότερος όλων!

Ούτε η δική μου ζεστασιά στη θέα του χιονιού με διαπότισε, τουναντίον με περόνιασε ως ενοχή για τα δικά σας δεινά: την αναζήτηση λιανόκλαδων για φωτιά, το λιώσιμο του χιονιού για νερό, τα τρόφιμα με το δράμι, την προσφυγή σε καταφύγια μαζί με ανήμπορους ηλικιωμένους και παιδιά στο κόρφο νανουρισμένα με τραγούδια της ειρήνης, ενώ οι σειρήνες ουρλιάζουν κι οι βόμβες πέφτουν σαν το χαλάζι, αφήνοντας διαμελισμένα κορμιά.

Τα μελλοντικά μου σχέδια κόντυναν μπρος στη δική σας στιγμή ζωής, στο αβέβαιο αύριο των πολιορκημένων υπερασπιστών της πατρώας γης.

Αλλά και τα ταξίδια μου σκιάστηκαν από τις δικές σας πολύωρες διαδρομές τρόμου, με το πολύτιμο φορτίο των παιδιών και συνοδευτικούς σάκους στριμωγμένων ελπίδων.

Ποιος , άραγε, σας περιμένει με λαχτάρα ως ανέστιους, ως ξεσπιτωμένους; Ελάχιστοι οι συγγενείς σας, λίγοι οι εθελοντές στα σύνορα που άνοιξαν μπρος στην καταιγίδα κι οι βωμοί από χρόνια σβηστοί για τους ικέτες. Σας περιμένουν οι παγερές διακρατικές συμφωνίες, το άγνωστο, η ανασφάλεια, οι προκαταλήψεις κι η καχυποψία, μα τουλάχιστον θ΄ανασαίνετε.

Όμως, για σήμερα, ημέρα της γυναίκας , ενωμένες θα καταγγείλουμε ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΝ τον άφρονα ηγέτη, κι ΑΥΤΟΝ τον άπληστο εδαφών, τον παραχαράκτη των συνόρων κι ΑΥΤΟΝ τον κερδοσκόπο όπλων κι ΕΚΕΙΝΟΝ τον αφερέγγυο πολιτικό σχηματισμό…

Θα καταγγείλουμε εκείνους που πυροδότησαν τον πόλεμο, εκείνους που δεν τον σταματούν, προορίζοντας τους νέους που θα σχεδίαζαν το μέλλον, να στεγαστούν σε δαφνοστεφανωμένες επιτύμβιες στήλες, υπέρ πατρίδος.

Κι αύριο, εμείς θα συνεχίσουμε την κατακραυγή μας στις πλατείες, θα συγκεντρώσουμε ανθρωπιστική βοήθεια κι όπου μπορούμε θ΄ανοίξουμε τα σπίτια μας, έτσι, μη τυχόν φονευθεί κι η ελπίδα.

Τάσα Σιόμου.

Υ.Γ. Η Αυτοδιοίκηση στον τόπο μας έχει παράδοση φιλοξενίας προσφύγων και συγκέντρωσης ανθρωπιστικής βοήθειας, αρκεί να τη σεβαστεί!