Εκεί στην άκρη της πλατείας υπάρχει μια φλαμουριά
στον ίσκιο της δεν καθόμουν μόνο δυό τρία σκυλάκια
κι ένα πρωί με του θεάτρου το πάθος του και τη θωριά
τον είδα στη ρίζα να σκαλίζει της τέχνης τα φαρμάκια…
κι ένα πρωί με του θεάτρου το πάθος του και τη θωριά
τον είδα στη ρίζα να σκαλίζει της τέχνης τα φαρμάκια…
Ο ανθρωπος αυτος ειναι καθε πρωι και περιποιειται τα φυτα..τι να το κανεις ομως, οταν βλεπεις οτι τα μισα και παραπανω (στο κατω μερος εκει που καταλιγουν τα νερα) εχουν ξυλωθει?τι να το κανεις οταν βλεπεις τα μικρα τα απογευματα να τα ξεριζωνουν και να τα πετανε και δεν ειναι εκει καποιος γονεας?ειναι καλος ο καφες απεναντι, αλλα ακομα καλυτερο να δωσεις στο παιδι σου “παδεια” και οφειλεις να το κανεις!
Ενα σχόλιο για τα δέντρα που κόπηκαν στην οδό Ιπποκρατους,στην καρδιά της πόλης πριν λίγες μέρες δεν θα κάνετε κ.Καραγιαννη;
εκει που εριξαν χαλικια στα παρτερια με τις φλαμουριες θα μπορουσαν να φυτεψουν κανενα λουλουδακι…
Αφομοιωμενοι με το σκληροκακοτραχηλο αναγλυφο του τοπου.
Φαρμάκι έχω στην Ψυχή Φέρνει μαυρίλα θολερή Στα στήθια μου Νύχτα αξημέρωτη ξανά, Με το πιοτό της με κερνά, Εβίβα μου, Σκοτάδι πίνω για πιοτό, Πω πω πω πω πω πω πω πω, Ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πωπωπωπω, πωπωπωπω και το μυαλό μου είναι θολό, πωπωπωπω, πωπωπωπω.