Για τον Γιάννη Γρίβα η μουσική δεν είναι επάγγελμα. Eίναι αποστολή! Στη συνέντευξή του στο kozan.gr, θυμάται δασκάλους και μέντορες όπως τον Πάρη Καραχάλιο και τον Κώστα Τσοτίκα, μιλά με συγκίνηση για κάποιο αντάμωμα στην Ελάτη – «μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση, όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών χόρευαν και τραγουδούσαν μαζί» – και τονίζει πως το πιο μεγάλο κομπλιμέντο είναι όταν του λένε: «Το κλαρίνο σου μιλάει στην ψυχή μας». Παρά τις δυσκολίες, τις πιέσεις και τις στιγμές άγχους στη δουλειά, δεν χάνει το χαμόγελό του: «Πηγάζει από την αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω», λέει με ειλικρίνεια. Ονειρεύεται έναν «δίσκο» με τον γιο του και μια μεγάλη μουσική βραδιά στον τόπο του, «ως ευχαριστώ για την αγάπη του κόσμου». Και προς τους νέους μουσικούς που θέλουν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, στέλνει το πιο ουσιαστικό μήνυμα: «Να αγαπήσουν την παράδοση. Όχι να την αντιγράφουν, αλλά να τη μελετήσουν, να ακούσουν τους παλιούς και να φτιάξουν τη δική τους ταυτότητα».
Aκολουθεί η συνέντευξη:
– Πότε και πώς ήρθατε σε πρώτη επαφή με το κλαρίνο; Ήταν οικογενειακή παράδοση ή προσωπική επιλογή;
Η επαφή μου με το κλαρίνο ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία. Αν και δεν προέρχομαι από οικογένεια μουσικών, η αγάπη για τη μουσική κι η έκθεση σε παραδοσιακούς ήχους συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ταλέντου μου. Η απόφασή μου να ακολουθήσω επαγγελματικά το κλαρίνο ήταν προσωπική επιλογή, ενισχυμένη από την οικογένειά μου και την αγάπη μου για την παράδοση.
– Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι ή τα πρόσωπα που σας ενέπνευσαν;
Ο πρώτος μου δάσκαλος στη μουσική ήταν ο αρχιμουσικός της «Πανδώρας» Πάρις Καραχάλιος, ένας άνθρωπος με φοβερή μετάδοση των γνώσεών του. Έμαθε μουσική σε πολλά παιδιά της περιοχής και είμαι τυχερός που βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτά. Παράλληλα στο κλαρίνο μεγάλος δάσκαλος για μένα ήταν ο Κώστας Τσοτίκας από τα Γρεβενά. Άνθρωπος με μεγάλη παράδοση στο κλαρίνο και φυσικά έμαθα πολλά από αυτόν!
– Πώς βλέπετε σήμερα τη θέση της δημοτικής μουσικής στην Ελλάδα; Έχει αλλάξει ο τρόπος που την αγκαλιάζει το κοινό;
Η δημοτική μουσική στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες – είναι η ψυχή του τόπου μας. Σήμερα, παρά τις αλλαγές στην κοινωνία και στα μουσικά ακούσματα, βλέπουμε μια έντονη επιστροφή του κόσμου στην παράδοση. Νέοι άνθρωποι την αγκαλιάζουν, είτε μέσα από τα πανηγύρια, είτε μέσα από το διαδίκτυο. Αυτό που με συγκινεί είναι ότι η δημοτική μουσική, αντί να ξεθωριάζει, βρίσκει τρόπους να παραμένει ζωντανή και να ενώνει γενιές.
– Το κλαρίνο είναι αναπόσπαστο κομμάτι στα πανηγύρια και τις γιορτές. Υπάρχει κάποιο πανηγύρι ή κάποια ζωντανή εμφάνιση που σας έχει μείνει αξέχαστη και που θα θέλατε να μας την περιγράψετε;
Έχω συμμετάσχει σε αμέτρητα πανηγύρια και κάθε ένα έχει τη δική του ξεχωριστή ενέργεια. Όμως, ένα που μου έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη είναι το αντάμωμα στην Ελάτη Κοζάνης, που είναι και ο τόπος καταγωγής μου. Ήταν μια βραδιά γεμάτη κόσμο, ενέργεια, συγκίνηση. Έβλεπες ανθρώπους όλων των ηλικιών να χορεύουν μαζί, να τραγουδούν, να αγκαλιάζονται. Εκείνη τη βραδιά, ένιωσα πραγματικά πως το κλαρίνο δεν το παίζεις απλώς αλλά το κουβαλάς μέσα σου.
– Αλλάζει η ερμηνεία σας ανάλογα με την ατμόσφαιρα του κόσμου; Σας επηρεάζει η ενέργεια του κοινού ή εσείς πάντα, ανεξαρτήτως διάθεσης κοινού, παρουσιάζεστε το ίδιο;
Κάθε εκδήλωση είναι διαφορετική. Δε γίνεται να είσαι ίδιος σε κάθε εμφάνιση. Βέβαια, προσπαθώ πάντα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, είτε ο κόσμος είναι εκδηλωτικός είτε πιο μαζεμένος, γιατί κάθε εμφάνιση είναι σημαντική για μένα. Η διάθεση είναι κάτι που πρέπει εμείς οι μουσικοί να διατηρούμε συνεχώς σε καλά επίπεδα! Ο κόσμος έρχεται να διασκεδάσει, να ξεφύγει από τα προβλήματά του κι εμείς οφείλουμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του.
– Σας βλέπουμε σε όλες τις εκδηλώσεις διαρκώς με ένα χαμόγελο κι αναρωτιόμαστε: άραγε αυτός ο άνθρωπος δε θυμώνει και δε νευριάζει ποτέ ή τελικά δεν είναι έτσι; Υπάρχουν πράγματα στη δουλειά σας που σας προκαλούν άγχος ή εκνευρισμό, είτε από συνεργάτες είτε από άλλες καταστάσεις και πώς τα διαχειρίζεστε;
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Είναι αλήθεια πως στις εκδηλώσεις προσπαθώ πάντα να είμαι θετικός και χαρούμενο γιατί η μουσική, ειδικά η παραδοσιακή, είναι πρώτα απ’ όλα γιορτή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα είναι ρόδινα. Όπως σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν στιγμές άγχους και πίεσης, είτε από τεχνικά θέματα είτε από απαιτήσεις του προγράμματος είτε από συνεννοήσεις που δεν πάνε όπως θα θέλαμε. Υπάρχουν φορές που κι εγώ νευριάζω ή απογοητεύομαι . Μαθαίνεις να καταλαβαίνεις πότε κάτι αξίζει να σε επηρεάσει και πότε όχι και δίνεις προτεραιότητα στη χαρά που προσφέρεις και παίρνεις μέσα από τη μουσική. Επίσης, το χαμόγελο, όσο κι αν φαίνεται εξωτερικό, πηγάζει από την αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω. Αν δεν το αγαπούσα, δεν θα άντεχα ούτε τη δυσκολία ούτε τις ευθύνες.
– Ο κόσμος που σας παρακολουθεί έχει αναφέρει ότι το κλαρίνο σας «μιλάει» στην ψυχή τους. Πώς αισθάνεστε όταν ακούτε τέτοιους επαίνους; Kι αν μέσα σε όλα αυτά τα εγκωμιαστικά σχόλια υπάρχει κάποιο κομπλιμέντο που σας έχει μείνει και σας έχει συγκινήσει ιδιαίτερα και θέλατε να το μοιραστείτε μαζί μας;
Όταν ακούω πως το κλαρίνο μου «μιλάει» στην ψυχή των ανθρώπων, νιώθω μια συγκίνηση που δύσκολα περιγράφεται. Είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από το να βλέπεις πως αυτό που παίζεις αγγίζει τον άλλον, του ξυπνάει μνήμες, συναισθήματα, του δίνει χαρά ή τον συγκινεί. Ένας καλός φίλος είχε πει κάποτε πως η σχέση μουσικού και χορευτή είναι κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί με απλά λόγια. Άνθρωποι που χαρακτηρίζονται μερακλήδες σηκώνονται να χορέψουν χωρίς βήματα, αλλά με την ψυχή τους! Εκεί πρέπει να ακολουθείς. Πολλές φορές ο χορευτής ορίζει τον μουσικό.
– Ο γιος σας είναι πολύ μικρός αλλά ήδη δείχνει ενδιαφέρον για τη μουσική. Τον ενθαρρύνετε εσείς να ασχοληθεί με το κλαρίνο και τη μουσική γενικότερα ή έχει επηρεαστεί από εσάς και το ζητάει μόνος του;
Ο γιος μου είναι ακόμα σε πολύ μικρή ηλικία, αλλά η μουσική είναι συνέχεια γύρω του, είτε μέσα στο σπίτι είτε όταν με συνοδεύει σε εκδηλώσεις. Το κλαρίνο για μένα δεν είναι απλώς ένα όργανο, είναι τρόπος ζωής κι είναι λογικό να τον επηρεάζει αυτό. Δεν του το επιβάλλω όμως. Τον βλέπω πως μόνος του πιάνει το κλαρίνο, προσπαθεί να βγάλει ήχο, έχει περιέργεια. Αν αυτό το πάθος μεγαλώσει μαζί του, φυσικά και θα τον στηρίξω με όλη μου την καρδιά. Αρκεί να το κάνει επειδή το αγαπάει, όχι επειδή το κάνω εγώ.
– Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους μουσικούς που θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο της παράδοσης;
Να την αγαπήσουν. Όχι να την αντιγράφουν αλλά να τη μελετήσουν, να ακούσουν τους παλιούς δημιουργώντας έτσι ο καθένας την δική του ταυτότητα. Η παράδοση είναι η ψυχή μας. Και θέλει κόπο, υπομονή και πάνω απ’ όλα, σεβασμό. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά είναι γεμάτος νόημα. Αν παίξεις με την καρδιά σου, ο κόσμος το καταλαβαίνει – και τότε γίνεται πραγματική επικοινωνία.
– Υπάρχει κάποιο προσωπικό σας όνειρο που δεν έχετε ακόμη πραγματοποιήσει στη μουσική;
Όνειρα πάντα υπάρχουν. Ένα απ’ τα πιο προσωπικά μου είναι να καταφέρω να ηχογραφήσω έναν δίσκο με το γιο μου Κωνσταντίνο . Ένα άλλο όνειρο είναι να στήσω κάποτε μια μεγάλη μουσική βραδιά στον τόπο μου – με φίλους μουσικούς από όλη την Ελλάδα, ώστε να ευχαριστήσω τον κόσμο που με στήριξε και με αγάπησε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί, τελικά, όλα γι’ αυτόν τον κόσμο τα κάνουμε.
Πάνω από όλα Άνθρωπος με Α κεφαλαίο
Όταν ένας άνθρωπος συνδέεται με κάποιες από τις ομορφότερες στιγμές στη ζωή σου, με το γλέντι του γάμου, του αρραβώνα ή το καθιερωμένο αντάμωμα, δεν μπορεί παρά να είναι χαραγμένος για πάντα στην καρδιά σου. Ο Γιάννης, είναι ο άνθρωπος που θα χαμογελάσει πριν προλάβεις να του πεις “καλημέρα”. Αυτο είναι που τον απογειώνει. Το ταλέντο του τον κάνει απλώς περιζήτητο. Ο χαρακτήρας του τον απογειώνει και τον κάνει σπουδαίο….
Καλή δύναμη και εύχομαι και στα παιδιά μας. Χαρά χαρά…
Ωραίος ο Γιάννης.
Περιμένουμε να δούμε συνεντεύξεις/αφιερωμα κ από άλλους μουσικούς της πόλης, υπάρχουν αρκετοι