Προσπάθησα να σε κοιτάξω στα μάτια, να διαβάσω μέσα σε αυτά τα αισθήματά σου, να προσπαθήσω να διακρίνω την λύπη ή την χαρά σου, να καταλάβω αν είσαι απελπισμένος ή αν έχεις ακόμα δύναμη να παλέψεις. Μου στάθηκε δύσκολο, δεν μπορούσα να καταλάβω, ντρεπόμουν και λίγο και μόλις με κοίταζες κατέβαζα την δικιά μου ματιά… την χαμήλωνα και παρατηρούσα τα χέρια μου…
Κάποιες φορές τα κουνούσα γρήγορα και άτακτα, σαν να ήθελαν να συνοδέψουν με την ίδια ταχύτητα τον γρήγορο και ακατάπαυστο λόγο μου, που προσπαθούσε να εκφράσει αυτό που νιώθω. Ή μπορεί να τα κρατούσα ακίνητα, είτε γιατί έκαναν παρέα στη θλίψη μου που φώλιαζε στην ψυχή μου, είτε γιατί καταβάλλονταν από το φόβο, τον ίδιο φόβο που με εμπόδιζε να κάνω τις επιθυμίες μου πράξη.
Κι άλλες φορές χωρίς να πω ούτε μια λέξη, με ένα απλό άγγιγμα στον ώμο σου έδινα απίστευτη δύναμη και κουράγιο να μην λυγίσεις και να σταθείς όρθιος στη δύσκολη στιγμή, με ένα απλό χάδι σου έδιωχνα το φόβο και με μια απλή αγκαλιά σου χάριζα τα πάντα.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου. Χημικός – Μηχανικός
Έτσι είναι. Αφουγκρασμός και παρατηρητικότητα