Ποιος θα προφυλάξει τους ανυποψίαστους νέους από τα «μπαομπάμπ»; (Γράφει η Γκουτζιαμάνη Γιάννα)

«Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους». Τ. Σινόπουλος

Ένα ταξίδι είναι η ζωή μας.

« Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και του Κύκλωπας

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

….. (Κ.Π. Καβάφης)

« Τον κόσμ’ ο δόλος διοικεί κι η άδικη ειμαρμένη

Τα πλούτη έχουν οι κακοί κι εδώ στους βράχους κατοικεί η αρετή κρυμμένη». ( 0 κλέφτης – δημοτικό τραγούδι)

Οι δυο κόσμοι πορεύονται παράλληλα:

Επάνω ο κόσμος της σκέψης, της συγκίνησης, του πνεύματος. Ο δύσκολος δρόμος του ωραίου. Θέλει κόπο, υπομονή και επιμονή, γνώση, αγάπη και πίστη στο κοινό καλό.

Κάτω απλώνουν τα πλοκάμια τους οι ρίζες «των μπαομπάμπ» ( του Μικρού πρίγκηπα), οι θύλακες του κακού. Ποτίζουν με μίσος την ψυχή για τον άλλο, τον «εχθρό». Οπλίζουν χέρια με ρόπαλα, στυλιάρια, μαχαίρια, αλυσίδες. Ξεπηδούν ξαφνικά. Χτυπούν κατά περίπτωση τυφλά ή μεθοδευμένα και στοχευμένα.

Στις μέρες μας « τα άνθη του κακού» έτρεξαν να προλάβουν την ομορφιά της Άνοιξης με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και ήταν πολλά, απανωτά και άγρια: Χτύπησαν άγρια μαθητές, πέρασαν αλυσίδες στο δάσκαλο, βίασαν κοπέλες, σκότωσαν γυναίκες, άφησαν γυμνούς πρόσφυγες να πεθάνουν στο κρύο, μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου ένα νέο παιδί, ανυποψίαστο . Σκόρπισαν τη μυρωδιά του μίσους και του φόβου.

Μέσα στο καταχείμωνο η γη ζεσταίνει τους καρπούς, για να ξαναγεννηθεί η ζωή.

Ποιοι πότισαν και ποτίζουν το σπόρο του κακού στο σκοτάδι, για να φυτρώσουν οι παγίδες που « θα φάνε τον εχθρό»;

Ο πατέρας της ελληνικής ποίησης, ο Όμηρος, τους έδωσε πρόσωπο και όνομα: Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες παραμονεύουν στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας. Αλλάζουν πρόσωπο σε κάθε εποχή, αλλά η δύναμή τους είναι πάντα η ίδια, χρήμα και εξουσία. Με αυτά εξαγοράζουν συνειδήσεις, προσφέρουν εύκολη επιτυχία, δύναμη, την ηδονή της εξουσίας.

Δουλεύουν υπόγεια, με τους νόμους της νύχτας, αλλά και με το φανταχτερό κόσμο της show biz. Με αυτόν μαγνητίζουν το στερημένο άνθρωπο, τον εγκλωβίζουν μέσα στον « κύκλο του ακατόρθωτου», « να τριγυρνάει γύρω- γύρω στο πηγάδι, όπου μέσα του μένει κλεισμένο, σκοτεινό, αξεδιάλυτο το πρόσωπό μας.»( Ισμήνη Γ. Ρίτσος ).

Να είναι καταδικασμένος να θέλει πάντα κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Θα το δεχτούμε αυτό ως να είναι η μοίρα μας;

Ποιος θα προφυλάξει τους ανυποψίαστους νέους από τα « μπαομπάμπ»;

Η οικογένεια και το σχολείο μπορούν να δώσουν στα παιδιά τα εφόδια για να βγούνε στο ταξίδι της ζωής. Να τα βοηθήσουν να αγαπήσουν τον εαυτό τους και τον άλλον. Και τη γνώση να μπορούν να διακρίνουν τους δυο κόσμους.

Ακόμα μια νύχτα (Τ. Σινόπουλος)

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα

ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.

Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.

Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι

αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.

Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που

περπατάνε οι δολοφόνοι.

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους.

Κοζάνη 5-2-2022

Γκουτζιαμάνη Γιάννα